GBJ’s Stem-Wijzer 7

GBJ’s Stem-Wijzer 7

Alweer een hoogtepunt van Calexico’s nieuwe album. Another space begint als Synchronicity van the Police en jaagt in een lekker tempo door. Deurdonderen zou Bennie zeggen. Maffe geluidjes en freaky trompet maken het tot een fraaie luistertrip.

Waarom zou Janelle Pynk schrijven en niet gewoon Pink? Too explicit? Past natuurlijk in de trend van de semi-geile clips die de laatste tijd gepost zijn. Boy, if you got blue, we got the pink. Dat bedoel ik. En nog een lekker nummer ook! De clip laat niets te fantaseren over. Waar ik bij het intro ana Annabel moest denken had JW het zelfs over Radio Ga Ga… J

Een paar van de tips vallen in de categorie “Strot”.

1. Beth Hart strot wel heel modaal dit keer. De blazerstrack met Joe B. was fenomenaal, maar dit is veel te gewoontjes.

Bettye Lavette wordt zelfs twee keer getipt.

2. De titeltrack van het album, Things have changed, past GBJ het meest. Mooi zompig, de vrouwelijke Tony Joe White. Het valt me nu op haar stem bij vlagen wel erg veel lijkt op die van tante Tina T.

3. De Dylan-cover is uiteraard beter dan het origineel van die kraai, maar verder ietwat mediocre.

Raw doet het weer mooi henig aan. Wat zeg ik….het is niet alleen mooi henig, maar mooi zowel als henig. Damien Jurado mijmert geweldig over zijn lief. “I can only exist so long as you laugh”. Hoe mooi is dat?

De voor mij totaal onbekende Alex Lapinski deed me een beetje denken aan Turin Brakes en the Shins. Indringende song met Dylanesque mondharpje. Mooi hoor! Het laatste, iets pittiger stuk, had wat mij betreft wel wat langer mogen duren.

AAL…..gave track. Track kruipt onder je huid. Sitting still is a mission impossible. Swingt als een tiet! Die bas…..heerlijk. De titel is een inkoppertje. Als je hier niet “hooked on” van wordt dan weet ik het niet meer. Zit een sample in van the Dramatics. Now you got me loving you. Maar dat weet iedereen uiteraard.

Ty Segall heeft met Fanny dog een gave 70s-based nummer de wereld in geslingerd. Vette blazers, Nico Haak-piano en heerlijke freaky gitaarsolo. En schaamteloze ode aan ’s mans hond. Daar heeft GBJ dan weer niks mee, maar het verklaart wel waarom our GP hem tipte. Maar die baslijn aan het eind….komt die uit het eind van Hey Jude. Zo herkenbaar!

Gazza Coombes oogst met zijn laatste album louter super(grass) recensies. Walk the walk is een mooie psychedelische trip en Bart’s associaties met Nothing But Thieves klopt als een zwerende vinger. De baslijn is mede bepalend voor het haast spooky karakter van de track. Mooie violen ook.

Fernweh is een fantastische naam voor een band en betekent het tegengestelde van Homesick. Wanderlust dus! Dat je als band met een moffennaam zo’n fraaie retrotrack maakt. Eleventh Floor Elevators, Love, maar ook the Coral. Is this man bothering you? Jazeker. Dit nummer hoort op 1!

Stepehn Malkmus and the Jicks. Shiggy dus. Dat kan veel betekenen:

Moeilijk toegankelijk pad vol drek en struken
Duits (heb je ze weer) Pokémon-karakter
Cool, hip

Ik ga voor optie c.

Maar wat een vette track met geweldig gitaarthema. Met ook een bassist die het hele nummer in zijn klauwen heeft.

Dat Parquet Courts op Radio 2 en 3FM gedraaid worden is zowel een zegen als bijna niet te bevatten, Zeker op 3FM tussen Lil Flex, Ronnie & Pappie, Seven Kleines en Bandiet is deze Talking Heads- pastiche een oase in weerzinwekkend land. Wide awake doet juist weer zin opwekken.

Angie van revelatie (en hype?) Shame is aan wat atypisch nummer in vergelijking tot vele andere tracks op het album. Veel meer Britpop en het deed me erg denken aan een band als the Doves. Maar ook White Lies. En dat zijn mooie referenties. Mooie opbouw ook.

We schijnen in Nederland een soort nieuw supergroepje te hebben. Uit Rotjeknor, ook dat nog. Lewsberg. Terrible is een schurend stukje gitaarrammelrock a la the Feelies waarbij je een Lou Reed-achtige vocalist op abominabele manier the English language hoort verkrachten. De hevig ontsporende gitaarsolo op het eind maakt het nummer tot een juweeltje!

In de nieuwe Uncut staat een erg lovende recensie van het album van Ashley Monroe. Als ik Rita beluister (zo heette een oude verkering van me ook……) en als dat nummer de lading van het album dekt, dan ben ik bang dat ik er niet warm voor loop. Gewoon niet mijn ding qua repertoire. Ashley heeft een mooie stem die het midden houdt tussen Dolly Parton en Lynn Anderson. Wat me wel opviel is dat de fraaie strijkerspartij een identiek loopje heeft als Words van the Beegees.

Seven Falls van Laura Veirs valt een beetje in hetzelfde stramien. Kuntry/Americana. Een mooie pedal steel tilt het nummer naar een hoger niveau, maar het nummer kabbelt wel heel gezapig door en had wat mij betreft wel wat meer pit kunnen gebruiken, maar misschien hoort dat helemaal niet in dit genre…..

Heel terecht op te stemmen via de duimpjes. White Ink met Giant Party. Zoals JW al scherp opmerkte zou het begin zo een Afghan Whigs track kunnen zijn. Funky baslijn, falsetto-stem, waar ik normaal nogal allergisch voor ben, rauw gitaarwerk. Vrij complexe productie, maar dan heb je ook wat. Anthem!

I walk away with a screwdriver. Help, mijn man is een klusser, denk je dan. Gelukkig niet! Fidlar refereert aan een cocktail en benoemt en passant even een hevige alcoholverslaving. Heerlijke doordendertrack met magnifieke herriegitaarsolo. Laat ze maar heel lang addicted blijven.

DB30-dudes favoriet Ray Lamontagne vergast ons op een soortement Elton John-tribute. Althans zijn stem lijkt er in dit nummer wel heel erg op. Nu is Elton John altijd al onderschat geweest, maar Ray maakt er ook nog eens een geweldige song van.

Same thing van Faces on TV begint als dat nummer van Tove Lo, Habits (Sta high). Aah aah…. J Wat rest zijn een paar Belgen, zo herkenbaar qua uitspraak. Nummer moet het met name hebben van de sfeer en freaky sounds, want vocaal is het erg matig.

Net zoal je dat nummer van Childish Gambino met clip MOET zien (al voldoende over gezegd op de DB-pagina) geldt dat ook voor Frankieboy Turner. Hart altijd on the right spot, maar zonder clip zou Make America great again een wel erg modaal nummer zijn, ondanks de mooie pianolijn in de hele track.

Uiteraard sluiten we af met het grootste tippareltje van de laatste 100 DB30’s. Good good news van Paw Rower heeft werkelijk alles. Meer dan voldoende lengte, good shape, mooie lyrics met zelfs een verdwaalde zachte g en een zanger met een subtiel oorbelletje. Diezelfde zanger, zo las ik, schijnt zich af en toe wat te ergeren aan de smaak en dedication van de anderen in de band en overweeg zelfs even de handdoek in de ring te gooien. Band overweegt overigens een heel album met Leon Bridges en Marlon Williams-covers op te nemen. Roeien met je poten die je hebt…….

1 antwoord